Χαρούμενη Οικογένεια
Ανθούσα ήτο το όνομά της και μέσα εις την καρδιά της άνθιζαν οι χριστιανικές αρετές. Ιδίως η πίστις και η αγάπη εις τον αληθινόν Θεόν, τον Κύριον Ιησούν Χριστόν.[...]
Την ενάρετον αυτήν κόρην εδιάλεξε και επηρε ως σύζυγόν του ο Σεκούνδος. [...]
Ως σύντροφον της ζωής του εζήτησε κόρην με ευγένειαν ψυχής, με κάλλος ψυχής, που θα εκάλλυνε τον οίκον του και θα τον έκανε να ευωδιάζη από την σωφροσύνην, την ταπεινοφροσύνην, την αγάπην και την υπακοήν της συζύγου του! Εφήρμοσε την θεόπνευστον συμβουλήν, που λέγει: «ήλιος ανατέλλων εν υψίστοις Κυρίου και κάλλος αγαθής γυναικός εν κόσμω οικίας αυτής» (Σοφ. Σειρ. κς' 16). Σαν τον φωτεινόν ήλιον, που ανατέλλει εις τον ορίζοντα και ανεβαίνει εις το ύψος του ουρανού του Δημιουργού, του Κυρίου Παντοκράτορος, έτσι και το κάλλος της ψυχής της εναρέτου γυναικός λάμπει εις τον στολισμόν της οικογενείας, του σπιτιού της.Τέτοια νέα ήτο η Ανθούσα μέσα εις την πολυάριθμον από κατοίκους Αντιόχειαν. Δι' αυτό και την ενυμφεύθη ο συνετός στατηγός Σεκούνδιος.
Χριστιανοί «αμφότεροι ευλαβείς και πιστοί» ήσαν ο Σεκούνδος και η Ανθούσα και ηγωνίζοντο δια να ευαρεστούν ενώπιον του Κυρίου. Καθωδηγούντο από τον άγιον φόβον του Θεού και ενεργούσαν κατά τον νόμον Του. Εξαρτούσαν τα πάντα από την αγαθήν πρόνοιάν Του, της οποίας την επέμβασιν επεκαλούντο με θερμήν προσευχήν. Η Ανθούσα επροσπαθούσε να βοηθή τον συζυγόν της, δια να συνδέεται περισσότερον με τον Ιησούν Χριστόν. Με την ευλάβειάν της και την σύνεσίν της εσυμβούλευε αυτόν και διέπλαττε την ψυχήν του. Και ήσαν ανδρόγυνον ευλογημένον από τον Θεόν, αγαπημένον και χαρούμενον.
Εις τις πολλές χαρές των ο Πανάγαθος Θεός επρόσθεσε και αυτήν, μεγάλην και εκαίρετον. Τους εχάρισε το πρώτον παιδί των κατά το έτος 345 περίπου, εις το οποίον έδωκαν το όνομα Ιωάννης. Πόσην χαράν εδοκίμαζεν η Ανθούσα, ενώ εβάσταζε τον θροδώρητον θησαυρόν της, το βρέφος της! Έχαιρε μέσα εις το αρχοντικόν της και εδόξαζε τον Δωρεοδότην Κύριον, που αξιώθηκε να γίνη μητέρα. Έχαιρε πολύ και εμεγάλυνε τον Κύριον και ο στρατηγός Σεκούνδος δια τον πρωτότοκον υιόν του, τον διάδοχόν του Ιωάννην. Έχαιραν και οι δύο, διότι έβλεπαν ότι αυτό το παιδί τους έγινε γέφυρα, που τους συνέδεε περισσότερον μεταξύ των, τόσον, «ώστε τους τρείς είναι μίαν σάρκα».
(σελ.227-229)
Η πρόωρος χηρεία
Η μόνιμος χαρά και η αμετακίνητος ευτυχία υπάρχει μόνον εις τον Ουρανόν. Εδώ εις την γην τα πάντα μεταβάλλονται. Πολλές φορές την χαράν διαδέχεται η λύπη, όπως συνέβη και εις εκείνο το χαρούμενον και ευλογημένον αρχοντικόν εις την Αντιόχειαν.
(σελ.231)
Η υπομονητική χήρα
Επόνεσε και εθλίβη πολύ η Ανθούσα εις τον Θάνατον του συζύγου της, αλλά δεν απελπίσθη. Δεν άφηνε να ταράσση την ψυχήν της και να σκοτίζη τον λογισμόν της η χηρεία της εις το άνθος της ηλικίας της. Ως χήρα μητέρα «δι' υπομονής έτρεχε τον προκείμενον (εις αυτήν) αγώνα» (Εβρ. ιβ' 1). [...]
Και τι ήτο εκείνο, που την εβοήθει να υπομένη και να είναι ειρηνική εις την μεγάλην θλίψιν της; Το πρώτον ήτο η ολόψυχος υποταγή της εις το άγιον θέλημα του Θεού. Η ίδια είπε: «Τω Θεώ τούτω δοκούν». Αυτό ήτο το θέλημα του Θεού. Ό,τι ηθέπησεν ο Κύριος, εποίησε. Της επήρεν ενωρίς τον σύζυγον από πλησίον της, διότιέτσι έκρινεν ως πάνσοφος Θεός και πανάγαθος. Η ίδια δεν ημπορούσε να εξερευνήση τις βουλές του Θεού. Όμως επίστευεν ότι ό,τι Αυτός επέτρεπε, ήτο δια το αιώνιον συμφέρον της, και δεν της έδινε η πατρική Του αγάπη σταυρόν βαρύτερον από εκείνον, που είχε την δύναμιν να σηκώση. Ο Θεός της εχάρισε τον καλόν σύζυγον, τον Σεκούνδον, και ο Θεός πάλιν της τον επήρεν. Είχεν αυτήν την πεποίθησιν η πιστή Ανθούσα και υπέμενε. Εσήκωνε καθημερινώς τον βαρύν σταυρόν της, χωρίς να δυσανασχετή. Έτσι εξεδήλωνε την προς τον Θεόν αγάπην της. Διότι «τούτο εστί αγαπάν τον Θεόν, το υπομένειν, και μη θορυβείσθαι».
(σελ. 235-236)
(Αποσπάσματα από το βιβλίο: Μητέρες Ηρωίδες των τριών Ιεραρχών, Αθ. Ι. Σκαρμογιάννη, Αθήνα 2009)
