Η φιλόστοργος μητέρα
Μεγάλη και πλατειά, τρυφερά κι βαθιά ριζωμένη εις την καρδιά ήτο η αγάπη της Εμμέλειας προς τα παιδιά της. Ύστερα από τον Θεόν εις την ζωήν της αυτά είχες αγαπήσει και ήτο έτοιμη να θυσιάση ακόμη και τον εαυτόν της δι’ αυτά. Κόποι και μόχθοι, ιδρώτες και ξενύχτια δεν την ελύγιζαν, διότι πόθος της ήτο η καλή ανατροφή των παιδιών της και η εθδοκίμησίς των. Δι’ αυτόν τον μεγάλον σκοπόν ερρίφθη εις την μάχην, συνέχισε τους σκληρούς αγώνας της μέχρι τέλους.
Ύστερα από τον θάνατον του συζύγου της, αυτή εξ ολοκλήρου ανέλαβε να φροντίζει δια τα εννέα παιδιά της, τα ορφανά της. […]
Όμως υπέμενε τα πάντα, έλειωνε σαν την λαμπάδα χάριν των αγαπητών παιδιών της. Διότι, όπως λέγει ο ιερός Χρυσόστομος, «τούτο αληθώς φιλοστοργία μητρός, το υπέρ του παιδός ετοίμως άπαντα καταδέχεσθαι». Αυτό είναι πράγματι φιλοστοργία της μητέρας, το να δέχεται τα πάντα προθύμως δια το παιδί της, τα παιδιά της. Εζούσε δια τα παιδιά της.
(σελ. 40-41)
Μάννα Αξέχαστη!
Απέθανεν η Εμμέλεια γύρω εις το 370 μ.Χ. και τα παιδιά της με συγκίνησην βαθείαν, κατάνυξιν μεγάλην και σεβασμόν πολύν την ενταφίασαν κατά την επιθυμίαν της. […]
Ο πρώτος υιός της Βασίλειος την ενθυμείτο πάντοτε. Ήτο τότε 40 ετών. Όταν απέθανε η μητέρα του εις ηλικίαν περίπου 60 ετών. Πόσον του εστοίχισεν η έλλειψίς της, φαίνεται και από μίαν επιστολήν του, που έστειλε προς τον Ευσέβιον, επίσκοπον Σαμοσάτων. Έγραψεν εις τον πολύ σεβαστόν φίλον του και αυτά με πόνον ψυχής: «Νυν δε και ην μόνην είχον του βίου παραμυθίαν την μητέρα, και ταύτην αφηρέθην υπό των αμαρτιών μου. Και μη καταγελάσης μου ως εν τούτω της ηλικίας ορφάνιαν οδυρομένου αλλά σύγγνωθί μοι ψυχής χωρισμόν ανεκτώς μη φέροντι, ης ουδέν αντάξιον εν τοις λειπομένοις ορώ». Τώρα δε μοναδικήν παρηγορίαν εις την ζωήν αυτήν αν και είχα την μητέρα, και αυτή μου αφηρέθη δια τις αμαρτίες μου. Και μη με περιγελάσης, ότι εις τέτοιαν ηλικίαν θρηνώ δια την ορφάνιάν μου, αλλά να μου συγχωρήσης το ότι δεν υποφέρω τον αποχωρισμόν μιας ψυχής, της οποίας τίποτε δεν θεωρώ ίσον κατά την αξίαν μεταξύ αυτών, που απομένουν εις την ζωήν αυτήν.
Ελυπήθη ως άνθρωπος ο Μέγας Βασίλειος δια τον θάνατον της μητέρας, χωρίς η λύπη να υπερβή το μέτρον. Ήτο δι’ αυτόν η μητέρα «μόνη παραμυθία», όχι διότι δεν είχεν άλλους συγγενείς, αδελφούς και αδελφές, αλλά διότι πράγματι, από όσα μας υπολείπονται εις την γην, τίποτε δεν εξισώνεται με την μητέρα. Είχεν αισθανθή όλην την στοργήν και την αγάπην της, δι’ αυτό και έγραψε εις άλλην επιστολήν του: «οίδα ποταπά των μητέρων τα σπλάγχνα» γνωρίζω τι λογής, ποιού είδους είναι η αγάπη των μητρικών καρδιών.
(σελ. 67-69)
Η καλλίτεκνος μητέρα
Έφυγε δια τους Ουρανούς η Εμμέλεια και άφησε θησαυρούς εις την γην εννέα «Χριστοφόρους ναούς», που οικοδόμησε με την Χάριν του Θεού και με τους καλούς αγώνας της επί δεκαετίες. Τα πολλά και καλά παιδιά της άφησεν ως «αθλητάς επουρανίους», που θα έφθαναν και αυτά ως νικηταί μίαν ημέραν εις την Βασιλείαν του Θεού.
Είχεν ομολογουμένως η Εμμέλεια τον άγιον πόθον της ευτεκνίας, που αξίζει πολύ να κατακλύζη την καρδιάν κάθε Χριστιανής μητέρας. Την καλλίτεκνον Εμμέλειαν καλείται να μιμηθή η κάθε μάννα. Και δια να το επιτύχη, χρειάζονται δύο μέσα απαραίτητα, τα οποία συνιστά ο Μέγας Βασίλειος, ο υιός της Εμμέλειας. Το πρώτον είναι να γίνη και να παραμείνη αυτή άνθρωπος της Χάριτος του Θεού, διότι «αγαθής ρίζης αγαθόν βλάστημα». Όπου υπάρχει ρίζα καλή, μεγαλόπρεπα απλώνουν τα κλαδιά. Καλή μητέρα αναδεικνύει κατά κανόνα καλά παιδιά. Και το δεύτερον είναι να επιδιώκη όχι να αφήση παιδιά εις την γην, αλλά να τα ανθψώση εις τον Ουρανόν. «Ου ζήτει εν γη καταλιπείν παίδας, αλλ' αναγαγείν εις τον ουρανόν». Να αγωνισθή ισοβίως δια να αφήση καλά παιδιά εις τον κόσμον αυτόν ως τον μεγαλύτερον θησαυρόν. Να γίνουν τα παιδιά της άνθρωποι του Θεού, δια να γίνουν μίαν ημέραν και ουρανοπολίται.
(σελ. 71, 75)
(Αποσπάσματα από το βιβλίο: Μητέρες Ηρωίδες των τριών Ιεραρχών, Αθ. Ι. Σκαρμογιάννη, Αθήνα 2009)
