Παραθέτουμε ομιλία του κ. Ιωάννη Ευστρατιάδη, Δικηγόρου παρ’ Αρείω Πάγω, Πτυχιούχου Θεολογίας ΑΠΘ, με θέμα: «Δημογραφικό - Το υπ’ αριθμόν ένα πρόβλημα της Ελλάδας! Νομικές και κοινωνικές προσεγγίσεις». Η ομιλία έλαβε χώρα σε εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε την Κυριακή 15 Μαΐου 2016 στην πόλη των Σερρών.
Συνιστούμε να παρακολουθήσετε ολόκληρη την παρουσίαση του κ. Ευστρατιάδη για το σημαντικό αυτό ζήτημα του Δημογραφικού. Παρακάτω υπάρχει απομαγνητοφωνημένο απόσπασμα της ομιλίας που αφορά κυρίως τις αμβλώσεις.
[…]
Ο δείκτης γεννητικότητας 2,1 παιδιά ανά γυναίκα αναπαραγωγικής ηλικίας εξασφαλίζει οριακά την ανανέωση των γενεών. Από εκεί και κάτω έχουμε ΥΠΟΓΕΝΝΗΤΙΚΟΤΗΤΑ.
Σύμφωνα με τον ΟΗΕ, η χώρα που έχει ηλικιωμένους πάνω από το 7% του πληθυσμού της, χαρακτηρίζεται ως γερασμένη.
[…]
Η αντιφατικότητα του Έλληνα Νομοθέτη στον προσδιορισμό της αρχής της Ανθρώπινης ζωής και οι αμβλώσεις. Ένα από τα σοφότερα μυαλά που έχει περάσει από τον πλανήτη ήταν ο Σολομών. Έγραφε, λοιπόν, ότι «Δικαιοσύνην υψοί έθνος», δηλαδή ένα έθνος το οποίο στηρίζεται στη δικαιοσύνη ανυψώνεται, δοξάζεται, γίνεται ισχυρό, «ελασσονούσι δε φυλάς αι αμαρτίαι», οι αμαρτίες προκαλούν υπό-πληθυσμό. Η μεγαλύτερη δημογραφική αυτοκαταστροφή της χώρας μας είναι οι αμβλώσεις, οι οποίες νόμιμες και παράνομες υπολογίζεται ότι ανέρχονται στον τραγικό αριθμό των 300.000 περίπου κάθε χρόνο Ετήσιος αριθμός που σπάνια συναντάται στις πλέον φρικώδεις ένοπλες συγκρούσεις. Ας σκεφτούμε με έναν απλό πολλαπλασιασμό επί 10 χρόνια ότι δεν γεννήθηκαν περίπου 3.000.000 νέα παιδιά! Είναι τρομακτικό… Όμως η αντιφατικότητα χαρακτηρίζει και τα νομοθετήματά μας ως προς το πότε προστατεύεται η ζωή του κυοφορουμένου.
Καταρχήν το δίκαιο έχει μια διπλή λειτουργία. Από τη μία επηρεάζει το ήθος και την κοινωνική συμπεριφορά όταν ένας νόμος ψηφίζεται. Σιγά σιγά μας επηρεάζει αλλά ταυτόχρονα αντιλαμβάνεται και τις κοινωνικές μεταβολές και προσπαθεί να τις ρυθμίσει και να τις προλάβει. Εδώ όμως τι έχει γίνει;! Στο ποινικό δίκαιο, καταρχήν με τον νόμο 821/1978 επέτρεψε τις αμβλώσεις μέχρι και την 20η εβδομάδα. Από εκεί και πέρα το έμβρυο θεωρείται άνθρωπος και υποκείμενο δικαιωμάτων και υποχρεώσεων. Τώρα ρωτάει ο απλός πολίτης, ο μη νομικός, ο μη γιατρός, καλά τη 19η εβδομάδα δεν είναι το έμβρυο άνθρωπος; Ο ίδιος νόμος σε περίπτωση κινδύνου της ψυχικής υγείας της μητέρας επέτρεψε τις αμβλώσεις μέχρι και την 12η εβδομάδα. Δηλαδή εδώ την 11η εβδομάδα δεν είναι άνθρωπος, την 13η είναι. Στην πιο πάνω παράγραφο, την 19η (εβδομάδα) δεν είναι. Ανάλογες ρυθμίσεις ισχύουν σήμερα στο άρθρο 304 παράγραφος 4 του ποινικού κώδικα το οποίο ισχύει σήμερα. Όμως δεν σταματά εδώ η αντιφατικότητα του νομοθέτη, περί του πότε, επιτέλους, κάποιος θεωρείται άνθρωπος άξιος προστασίας. Υπάρχει και συνέχεια… Ο Αστικός κώδικας στα άρθρα 35 και 36 θεωρεί το έμβρυο ως υποκείμενο εννόμων σχέσεων μόνο αν γεννηθεί ζωντανό, σε οποιαδήποτε εβδομάδα, ακόμα και σε έναν πρόωρο τοκετό δηλαδή. Ο νόμος του 1986 για την προστασία του περιβάλλοντος, απειλεί με φυλάκιση και χρηματική ποινή, όποιον ρυπαίνει το περιβάλλον σε σημείο που να έχει επέλθει βαρεία σωματική βλάβη ή θάνατος εμβρύου, οσωνδήποτε ημερών ή εβδομάδων και αν είναι. Δηλαδή και 10 ημερών διαγνωσμένη κύηση και αν είναι, επιβάλει βαριές ποινές. Τέλος, σύμφωνα με τον νόμο του 2005, ο οποίος δέχτηκε μεγάλες επικρίσεις και έχει αναπεμφθεί αυτό και εκκρεμεί στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, πάλι με την συνθήκη της Λισαβόνας που ανέφερα, επιτρέπουν τα πειράματα σε έμβρυα πριν τη 14η ημέρα της ζωής τους. Δηλαδή τη 13η ημέρα δεν έχουν δικαιώματα τα έμβρυα.
Όμως έχουμε και διλημματικές καταστάσεις, με τον όρκο του Ιπποκράτη: «Οὐ δώσω δὲ οὐδὲ φάρμακον οὐδενὶ αἰτηθεὶς θανάσιμον, οὐδὲ ὑφηγήσομαι ξυμβουλίην τοιήνδε. Ὁμοίως δὲ οὐδὲ γυναικὶ πεσσὸν φθόριον δώσω». Υπάρχει η απειλή διώξεως ιατρών σε δημόσια νοσοκομεία που τυχόν αρνηθούν την άμβλωση για λόγους συνειδήσεως δημιουργεί μία ακόμη νομοθετική αντιφατικότητα με το περιεχόμενο του Όρκου του Ιπποκράτη, που σε κάποιους φέρνει και κρίση συνειδήσεως. Ο όρκος αυτός σημειωτέων, δεν είναι μόνο ένα ιστορικό κατάλοιπο, κάτι ρομαντικό της ιατρικής επιστήμης, αλλά αποτελεί πράξη δημόσιας Αρχής, διότι με βάση την υπουργική απόφαση 230 του 1999 του υπουργείου παιδείας, αν δεν δοθεί αυτός ο όρκος δεν μπορεί ο απόφοιτος της ιατρικής να πάρει το πτυχίο. Νομολογικά κρίθηκε σημαντική απόφαση του 1993 του Τριμελές Πλημελοδικίου Φλωρίνης, αναισθησιολόγος είχε αρνηθεί για λόγους συνειδήσεως να συμμετέχει σε διαδικασία εκτρώσεως και απεφάνθει στο σκεπτικό του ότι «…με τη σύγκρουση αυτή καθηκόντων ο κατηγορούμενος περιήλθε σε ηθική αμηχανία περί του πρακτέου… πράγμα που αίρει τον καταλογισμό», του συγχώρεσε δηλαδή το δικαστήριο, την παράβαση καθήκοντος που έκανε. Υπάρχουν και άλλοι «αντιρρησίες συνειδήσεως»: Έχουν αναφερθεί περιπτώσεις στις Σλοβακία, Ουγγαρία, Ρουμανία, Πολωνία, Ιρλανδία, Ιταλία, όπου σχεδόν το 70% των γυναικολόγων και το 40% των αναισθησιολόγων προβάλλουν λόγους αντιρρήσεως συνειδήσεως για να μη παράσχουν υπηρεσίες εκτρώσεως. Και η Ευρώπη είναι διχασμένη για το θέμα των αμβλώσεων γιατί μόνο και από τις χώρες που ανέφερα, υπάρχουν σοβαρές αντιρρήσεις και αντίστοιχα κινήματα. Άρα το συμπέρασμα, δεν είναι μόνο το ζητούμενο να προσανατολιστεί ο νομοθέτης σε μία ξεκάθαρη θέση που να σέβεται το ανθρώπινο πρόσωπο. Πρωταρχική σημασία έχει η καλλιέργεια της αγάπης προς την νέα ζωή και της ευθύνης προς το αγέννητο παιδί.
Να περάσουμε τώρα, σύντομα, στις κοινωνικές επιπτώσεις της υπογεννητικότητας στην Ελληνική οικογένεια και στη νοοτροπία των νέων. Μπορεί άραγε να σπάσει ο φαύλος κύκλος; Σήμερα πολλοί νέοι ρωτούν «γιατί να κάνω παιδιά;» ανεργία, φοροεπιδρομή, περικοπές μισθών-παροχών, μειωμένη κοινωνική πρόνοια, ανασφάλεια, απελπισία για το μέλλον, τρομολαγνεία από τα ΜΜΕ. Τώρα το ερώτημα είναι αναπόφευκτο, γιατί άραγε παλαιότερα οι οικογένειες γεννούσαν πολλά παιδιά, με ασυγκρίτως μεγαλύτερες δυσκολίες; Υποστήκαμε στον τόπο μας: Οθωμανική κατοχή, Μακεδονικό Αγώνα, Βαλκανικούς, Παγκόσμιους Πολέμους, Μικρασιατική Καταστροφή, Εμφυλίους… Σε όλες αυτές τις ασύλληπτες καταστάσεις ο Ελληνισμός άντεξε, αναπτύχθηκε και οι περισσότερες οικογένειες ήταν υπερπολύτεκνες γιατί είχαν πίστη στο Θεό, αγάπη στο συνάνθρωπο και πνεύμα θυσίας. Αυτή είναι μια τυπική φωτογραφία, αυτό ήταν το συνηθισμένο μοτίβο μιας οικογένειας, σπάνια να ήταν πυρηνική όπως οι δικές μας. Ποια είναι η λανθασμένη ιεράρχηση των αναγκών που δεν γεννούμε τόσα παιδιά: Απαίτηση για εξασφαλισμένη οικονομική άνεση, απολυτοποίηση πολλών εξωσχολικών δραστηριοτήτων, αγορά ακριβών κινητών τηλεφώνων και ρούχων, προσκολλημένη εξάρτηση από τη μόδα, προαπαιτούμενη άνεση των χώρων του σπιτιού, δαπάνη σημαντικών ποσών σε εμπορική και βιομηχανοποιημένη διασκέδαση, άκριτη εξάρτηση από το τρέχον καταναλωτικό πρότυπο. Και να τελειώσουμε, σπάζοντας τον φαύλο κύκλο της υπογεννητικότητας. Έχουμε χρέος, νομίζω, να βοηθήσουμε τους νέους να διαλέξουν: Θα διατηρήσουν τις δήθεν προτεραιότητες που μας έθεσε το ισχύον καταναλωτικό πρότυπο; Ή θα εξασφαλίσουν υγιή κοινωνία, πολίτες με στόχους και εξασφάλιση της συνέχειας του Ελληνισμού; Η γέννηση κάθε παιδιού δημιουργεί μια αναπόφευκτη δυναμική τάση στην κοινωνία. Κινητικότητα στην αγορά και νέος κύκλος εργασιών. Ανάγκη στέγης και χώρων δραστηριοτήτων. Εκμετάλλευση πόρων, παραγωγή και κατανάλωση αγαθών. Δυναμική τάση στα νέα μέλη να δημιουργήσουν και να εκφραστούν. Αύξηση εργατικού, σχολικού δυναμικού, Ενόπλων Δυνάμεων κλπ. Αύξηση εισφορών σε ασφαλιστικά ταμεία. Μεγαλύτερες πιθανότητες να βγουν νέα ταλέντα και χαρισματικοί άνθρωποι. Ο Γάλλος δημοσιογράφος Alfred Sauvy, έχει υπογραμμίσει ότι: «τα προβλήματα του πληθυσμού είναι τόσο θεμελιώδη που εκδικούνται τρομερά εκείνους που τα αγνοούν… καμία χώρα δεν μπορεί να ζήσει αν δεν πιστεύει στη ζωή». Η πραγματική ιεράρχηση που προτείνουμε των προτεραιοτήτων είναι: Εργατικότητα, Θάρρος, Αύξηση αντοχής και υπομονής, Λιτότητα, επινοητικότητα, Καταναλωτική συνείδηση, Αυτοθυσία, Σεβασμός και συνεργασία με τις μεγαλύτερες γενεές, Αγάπη για την οικογένεια και τα παιδιά.
Και να σας καταθέσω και μια προσωπική μου εμπειρία, χωρίς να θέλω φυσικά σε κανέναν να κάνω τον δάσκαλο, ότι η πίστη στο Θεό, ότι δεν θα αφήσει αβοήθητη την οικογένεια που φέρνει με ευθύνη, αλλά χωρίς δισταγμό, νέες υπάρξεις στον κόσμο. Εύχομαι, λοιπόν, να κάνουμε μια αρχή σήμερα, να εναποθέσουμε την ελπίδα μας σε Αυτόν για να ξεφύγουμε από τον εφιάλτη του δημογραφικού, αλλά κυρίως, να ξαναγεμίσει η Πατρίδα μας με παιδιά, μα χαρούμενα χαμόγελα και με ελπίδα. Σας ευχαριστώ πολύ.
Απομαγνητοφώνηση από "Αγία Εμμέλεια"