Μου δανείζετε 10 λεπτά από το χρόνο σας;
Όχι, δεν θέλω χρήματα! Δεν είμαι ζητιάνος. Ίσως να γινόμουν, αλλά δεν πρόλαβα…
Να συστηθώ πρώτα.
Με λένε... βασικά δεν με λένε… ποτέ κανένας δεν μου έδωσε κάποιο όνομα, επειδή πέθανα το 1992 μέσα στη μήτρα της μαμάς μου.
Ήμουν, είπαν, “ανεπιθύμητο”...
Και με πόνεσαν. Πολύ με πόνεσαν, γιατί με κόψατε σε κομμάτια!
Και από τότε, πονάω απίστευτα, γιατί εδώ ο πόνος δεν περνάει. Και πεινάω! Φαντάσου πόσο θα πεινούσες αν είχες να φας 30 χρόνια! Και τώρα είμαι μέσα σε ένα μεγάλο βουνό που αποτελείται από όλους εμάς τα “ανεπιθύμητα”.
Αυτά για εμένα και πολύ σου μαύρισα την ψυχή.
Μακάρι να μπορούσα να σε κάνω να γελάσεις λίγο• όσο είσαι στη γη, είναι ωραίο να γελάς, ενώ εδώ έχεις μόνο τον πόνο σαν να είχες γελάσει για ώρες, χωρίς όμως τη χαρά που σου προσφέρει το γέλιο.
Θα σου γράψω καλά νέα: σήμερα έχουμε διάλειμμα! Είναι των ψυχών και οι Ορθόδοξοι φτιάχνουν κόλλυβα κι εδώ δεν έχει κλάμα• έρχονται άγγελοι και μας αγκαλιάζουν και δεν πονάμε σήμερα! Μερικοί από εμάς τρώνε κιόλας!
Όσοι τους στέλνουν οι συγγενείς τους κόλλυβα…
Για 'μένα δεν έχει.
Αλλά δεν πειράζει… Σήμερα γράφω! Δεν έχω ξαναγράψει ποτέ! Είναι ωραίο να γράφεις! Το σκέφτηκες ποτέ σου; Αν το σκέφτηκες, ελπίζω να ευχαρίστησες τον Κύριο για το δώρο αυτό.
Λοιπόν, ήρθε και σ' εμένα ο άγγελος και δεν περιγράφεται η χαρά που έχω! Και τί όμορφος που είναι! Ξέρω ότι σταμάτησες να βλέπεις τους Αγγέλους όταν ήσουν περίπου 2 χρονών, και ότι δεν τους θυμάσαι τώρα, αλλά και να δεις όσο είσαι ζωντανός, μην το πιστέψεις γιατί όλη την ώρα ακούω τους δαίμονες που κοκορεύονται ότι ξεγέλασαν πάλι κάποιον!
Μερικές φορές ευχαριστώ τον Θεό που δεν γεννήθηκα, γιατί βλέπω τους ζωντανούς που θα είχα την ηλικία τους και πραγματικά τους λυπάμαι τους περισσότερους. Ξέρεις μαθαίνουμε κι εδώ τα νέα σας. Αλλά μαθαίνουμε ΟΛΑ τα νέα, ΟΛΩΝ των ανθρώπων. Με ζηλεύεις γι' αυτό; Ε, να σου γράψω τη συνταγή για να τα μαθαίνεις κι εσύ όλα; Ο Άγγελος λέει ότι και να το γράψω δεν θα με πιστέψεις. Μόνο το πρώτο συστατικό λοιπόν• μείνε μακριά από όλες τις οθόνες! Ναι όλες! Ειδικά του τηλεφώνου!
Μου αρέσει να γράφω. Ίσως γινόμουν συγγραφέας.
Θα σου γράψω λίγα ευτράπελα που κάνουν οι άνθρωποι περί τα 32 τους αυτό τον καιρό, αλλά σε παρακαλώ μην τους κατακρίνεις, γιατί δεν σε συμφέρει, αλλά και γιατί πιθανότατα εσύ κάνεις τα ίδια ή χειρότερα.
Λοιπόν διάβασε να γελάσεις.
Μερικοί στην ηλικία που θα ήμουν βρίζουν την πολιτική ηγεσία της Ελλάδας!
Μερικοί παραπονιούνται ασταμάτητα για την οικονομική κρίση!
Μερικοί φοβούνται τον πόλεμο!
Μερικοί δαπανούν τη μισή τους ζωή και πάρα πολλά χρήματα για να αποκτήσουν ένα παιδάκι με τεχνητή γονιμοποίηση ή παράνομες υιοθεσίες, ενώ παράλληλα δεν κάνουν τίποτα για να γεννηθούν κάποιοι από εμάς και να τους υιοθετήσουν! (Το νερό σας κάνει χαζούς άραγε ή το φαγητό;)
Μερικοί τρέχουν σε μοναχούς και τους ρωτούν αν η Ελλάδα θα πάρει την Κωνσταντινούπολη!
Δεν σου φαίνονται αστεία όλα αυτά; Κοίταξέ τα τώρα μέσα από το πρίσμα που τα βλέπω εγώ από εδώ.
Κάθε πρωί μπορεί και να κλαίω παρέα με τους καλύτερους Ορθόδοξους πολιτικούς που θα μπορούσαν να ζήσουν. Πολιτικούς που, αν τους είχατε, για σκέψου… δεν θα ήταν καλύτερα τα πράγματα;
Κάθε μεσημέρι μπορεί και να κλαίω παρέα με τους καλύτερους οικονομολόγους και επενδυτές και στρατηγούς που θα μπορούσαν να ζήσουν και για σκέψου… θα έμπαινε ποτέ η λέξη “κρίση” μετά την λέξη “οικονομική”;
Να συνεχίσω; Πόλεμος! Φοβερό κατάντημα του ανθρώπου! Χιλιάδες ζωές χάνονται! Μόνο στο άκουσμα φέρνει φόβο αυτή η λέξη! Αλλά ακόμα δεν συνήθισες τον πόλεμο!; Στον Β' παγκόσμιο που κράτησε 6 χρόνια σκοτώθηκαν σχεδόν ένα εκατομμύριο Έλληνες. Τόσους Έλληνες σκοτώνουν οι μάνες τους κάθε εξάμηνο την τελευταία τριετία!
Όσο για την Κωνσταντινούπολη... την έχεις δει ποτέ;
Ωραία πόλη!
Και μεγάλη!
Θα μπορούσε να χωρέσει όλους όσους από εμάς εδώ είμαστε Έλληνες! Και τα παιδιά μας μαζί! Να ευχαριστείς τον Κύριο που δεν σας τη δίνει!
Γιατί θα γελοιοποιούσασταν!
Πού είναι ο Ελληνικός Στρατός για να κάνετε παρέλαση στην Πόλη;
Να σου πω εγώ πού είναι… μαζί τους κλαίω κάθε απόγευμα! Την ώρα που εσείς ΔΕΝ πάτε στον εσπερινό!
Ήθελα να σε κάνω να γελάσεις, αλλά μάλλον δεν το κατάφερα... Λυπάμαι που σε στενοχώρησα, αλλά δεν γίνεται να σου ζητήσω να με συγχωρέσεις• προνόμιο των ζωντανών!
Δεν ξέρω αν το γράμμα αυτό θα φτάσει στον προορισμό του...
Αλλά και να φτάσει, αυτά που έγραψα, σίγουρα θα ονομαστούν… “ανεπιθύμητα”.
Δεν πειράζει! Το έγραψα επειδή ποτέ άλλοτε δεν έχω γράψει.
Υ.Γ.: Αν κάποιος ζωντανός διαβάσει αυτό το γράμμα, παρακαλώ ας μου κάνει δύο χάρες.
Μην στενοχωριέσαι, είναι μικρές οι χάρες που θέλω.
Διάβασες στην αρχή του γράμματος τα βάσανά μου, αλλά δεν στα έγραψα όλα. Σου έκρυψα τα δύο χειρότερα, μα τώρα πρέπει να στα πω για να καταλάβεις τι ζητάω:
Το χειρότερό μου βάσανο είναι που όταν η μαμά μου πέθανε, οι πόνοι και η πείνα μου τριπλασιάστηκαν γιατί η μαμά μου κολάστηκε… Ενώ σε όσους η μαμά τους μετανόησε και σώθηκε, ηρέμησαν αρκετά! Όπως καταλαβαίνεις, η πρώτη χάρη που θέλω είναι να μιλήσεις για τη μετάνοια, γιατί για κάθε μια από τις μαμάδες και καθέναν από τους μπαμπάδες όλων μας εδώ που μετανοεί, πέφτει λίγο η θερμοκρασία και μας βοηθάει πολύ αυτό όλους!
Τη δεύτερη μικρή χάρη για να την καταλάβεις, πρέπει να σκεφτείς δύο μωρά που είναι δίπλα-δίπλα, όταν κλαίει το ένα, αρχίζει να κλαίει και το άλλο, χωρίς να έχει κάτι, απλά κλαίει επειδή ακούει το πρώτο. Νομίζω καταλαβαίνεις ότι περίπου το ίδιο, αλλά σε μεγαλύτερο βαθμό γίνεται και εδώ, οπότε σας θερμοπαρακαλώ… ΜΗΝ μου στέλνετε άλλη παρέα!!!
Σύλλογος Προστασίας Εμβρύων "Η Αγία Εμμέλεια"