Εργαστήρια γονιμότητας. Σκέφθηκε κανείς τα χαμένα μωρά;

Από «Αφήστε με να ζήσω!»

Η χρήση της εξωσωματικής γονιμοποίησης στη χώρα μας με βάση πρόσφατα εγκεκριμένο νομοσχέδιο επεκτείνεται.⁽¹⁾Τα ηλικιακά όρια για τη γυναίκα αυξάνονται στα 54 έτη, απελευθερώνεται η λήψη, κατάψυξη και χρήση ανδρικού και γυναικείου γενετικού υλικού πράξη που αποδεσμεύεται από την έγκριση του/της συντρόφου. Tο νομοσχέδιο προβάλλει έναν «κοινωνικό μανδύα». Πως διευκολύνει τη τεκνογονία για τα HIV + άτομα και για άλλα που δεν διευκολύνονται άμεσα να κάνουν οικογένεια. Έχει και την οικονομική του διάσταση: ανοίγει ο δρόμος για την δημιουργία παιδιών για ζεύγη του εξωτερικού, ⁽²⁾ δηλ. για τον λεγόμενο «αναπαραγωγικό τουρισμό» και φυσικά δημιουργεί τράπεζες γενετικού υλικού προς χρήση από ενδιαφερόμενους.

Το νέο νομοσχέδιο ήταν πρόταση της Ελληνικής Εταιρείας Ιατρών Υποβοηθούμενης Αναπαραγωγής προς την κυβέρνηση ήδη από το έτος 2020, αλλά λόγω της πανδημίας COVID-19 υπήρξαν καθυστερήσεις. Δεν θα ασχοληθούμε εδώ με τα τρομερά βιοηθικά ζητήματα γονεϊκότητας που δημιουργεί αυτό το νομοσχέδιο. Ούτε για το ότι εφησυχάζει τις γυναίκες να καταψύξουν υλικό για την απίθανη πιθανότητα να γίνουν μητέρες μετά τα 40-45…Ούτε για τη περαιτέρω εμπορευματοποίησης της βιομηχανίας της αναπαραγωγής… Μόνο θα προβληματιστούμε πάνω στο εξής ερώτημα: Με αυτό το νομοσχέδιο θα αυξηθούν όντως τα παιδιά που θα γεννηθούν στην Ελλάδα ή θα γίνει η αφορμή να χαθούν περισσότερα από όσα χάνονται ως τώρα; Και άραγε πόσα χάνονται στους κύκλους της εξωσωματικής για να γεννηθεί ένα;

Οι στατιστικές μιλούν: Κάθε χρόνο πραγματοποιούνται ανά τον κόσμο περίπου 2,5 εκατ. κύκλοι υποβοηθούμενης αναπαραγωγής και γεννιούνται περίπου 500.000 παιδιά. Δηλ. παγκοσμίως και γενικά μιλώντας, το 20% των κύκλων είναι επιτυχείς. Στην Ελλάδα, βάσει των επίσημων στοιχείων του 2018 που κατέθεσε η Εθνική Αρχή Ιατρικώς Υποβοηθούμενης Αναπαραγωγής στον Ευρωπαϊκό Φορέα ESHRE, πραγματοποιήθηκαν περισσότεροι από 15.000 κύκλοι υποβοηθούμενης αναπαραγωγής και γεννήθηκαν περισσότερα από 2.500 παιδιά, δηλ. επιτυχία περίπου στο 16,6%. ⁽²⁾ Υποθέτοντας δηλ. πως ανά επιτυχημένο κύκλο εξωσωματικής έρχεται στο κόσμο ένα παιδί, σε 12.500 κύκλους χάθηκαν όλα τα παιδιά, ενώ στους υπόλοιπους 2.500 χάθηκαν όλα εκτός από το ένα που ήλθε στο κόσμο. Πόσα ήταν αυτά που χάθηκαν; Άγνωστο…Γιατί δεν ξέρουμε πόσα γονιμοποιήθηκαν σε κάθε κύκλο ούτε πόσα χάθηκαν στις διάφορες φάσεις ελέγχου...

Η εξωσωματική η γονιμοποίηση γίνεται στο εργαστήριο όπου έρχονται σε τεχνητή επαφή σε ένα τρυβλίο Petri τα ωάρια μιας γυναίκας με τα σπερματοζωάρια ενός άνδρα οπότε δημιουργούνται οι νέοι μονοκύτταροι ζώντες άνθρωποι – οι ζυγώτες, που εξελίσσονται τις επόμενες μέρες στις βλαστοκύστεις, που είναι πρώιμα έμβρυα.

Προκειμένου να αυξηθούν οι πιθανότητες επιτυχίας γονιμοποιούνται πολλά ωάρια. Δημιουργείται ικανός αριθμός ζυγωτών, ώστε μετά από αξιολόγηση και ποιοτική επιλογή των μικρών εμβρύων (στη φάση των βλαστοκύστεων τώρα) να μείνουν και να εμφυτευθούν τόσες ώστε να υπάρχουν πιθανότητες κύησης. Κάθε βήμα επιλογής και αξιολόγησης συνεπάγεται απόρριψη μικροσκοπικών παιδιών.

Η παραβίαση του δικαιώματος στη ζωή των μικροσκοπικών παιδιών-ζυγωτών ξεκινά λίγο μετά το τρυβλίο Petri. ⁽³⁾ Ο προεμφυτευτικός έλεγχος των βλαστοκύστεων , ηλικίας 6 ή 7 ημερών, αρχίζει με αξιολόγηση της ομαλής τους ανάπτυξης και έλεγχο για χρωμοσωμικές ανωμαλίες όπως το σύνδρομο Down, κληρονομικές γενετικές ανωμαλίες όπως ο καρκίνος του μαστού, η κυστική ίνωση, οι θαλασσαιμίες, η νωτιαία μυϊκή ατροφία και άλλα νοσήματα. Κάποιοι δυστυχώς επιλέγουν και με βάση το φύλο. Μόνο οι μικροσκοπικοί άνθρωποι που έχουν αποδειχθεί ότι είναι «γενετικά υγιείς και φυσιολογικής ανάπτυξης» μεταφέρονται για εμφύτευση ή καταψύχονται για μελλοντική χρήση. Οι υπόλοιποι απορρίπτονται.

Οι ερευνητές ανακάλυψαν, ωστόσο, ότι και τα έμβρυα με μη φυσιολογικά κύτταρα έχουν την ικανότητα να αυτοδιορθώνονται ή να απωθούν τα μη φυσιολογικά κύτταρα προς τα έξω και να τα αντικαθιστούν με φυσιολογικά κύτταρα. ⁽⁴⁾ Η απόρριψη αυτών των πρώιμων εμβρύων, φυσικά, καταστρέφει τεράστιους αριθμούς αναπτυσσόμενων ανθρώπινων όντων που αργότερα θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως «καλής ποιότητας». Πόσα μωρά θα ζούσαν σήμερα αν δεν υποβάλλονταν σε «ποιοτικούς» προληπτικούς ελέγχους;

Αλλά ακόμα κι αν τα μωρά της εξωσωματικής γονιμοποίησης δεν απορρίπτονταν ως ασθενή, θα εξακολουθούν να υπάρχουν ανεπιθύμητα. Πολλά χαρακτηρίζονται «υπεράριθμα» ή «ανεπιθύμητα » και παραμένουν ξεχασμένα στη κατάψυξη. Σύμφωνα με την καθηγήτρια του Southern Methodist University των ΗΠΑ, Seema Mohapatra, η οποία ειδικεύεται στην υποβοηθούμενη αναπαραγωγή, «δημιουργούνται πάντα επιπλέον έμβρυα… Δεν ξέρεις αν πρόκειται να επιτύχει η εξωσωματική από τον πρώτο κύκλο». ⁽³⁾

Αυτή τη στιγμή υπάρχουν στις ΗΠΑ περισσότερα από 1 εκατομμύριο κατεψυγμένα έμβρυα επειδή η πρακτική είναι τόσο διαδεδομένη. ⁽³⁾Εφόσον τα έμβρυα θεωρούνται και από ηθικής και από νομικής απόψεως άνθρωποι, οι κλινικές παραβιάζουν το νόμο εάν απορρίπτουν ή καταψύχουν με άγνωστη έκβαση αυτά τα «επιπλέον» και «ανεπιθύμητα» έμβρυα. Ανάλογα στοιχεία υπάρχουν και για την Ελλάδα σχετικά με τα αζήτητα έμβρυα της κρυοσυντήρησης. ⁽⁵⁾ Αυτά στην καλύτερη περίπτωση κατευθύνονται προς υιοθεσία, διαφορετικά δωρίζονται στην «επιστήμη» και κατευθύνονται προς βλαστοκύτταρα για να προσφέρουν «ίαση …..», αφού βέβαια θυσιαστούν πρώτα οι εξίσου πολύτιμες ζωές των αζήτητων αυτών μικρών ανθρώπων.

Άλλος ένας τρόπος θανάτωσης εμβρύων που συνδέεται με την εξωσωματική είναι η ευρέως διαδεδομένη πρακτική της «επιλεκτικής μείωσης». Είναι η ενδομήτρια θανάτωση ενός ή περισσοτέρων εμβρύων σε πολλαπλή κύηση. Αυτή η μορφή άμβλωσης είναι πολύ συνηθισμένη στις κυήσεις από εξωσωματική και γίνεται με κριτήριο τον αριθμό των εμβρύων, το επιθυμητό φύλο κ.α. Δεν θα πρέπει όμως να λησμονούμε πως προ έτους περίπου ολοκληρώθηκε επιτυχώς κύηση με 9 παιδιά συγχρόνως και αυτό το παράδειγμα ας μας ελέγχει ηθικά και επιστημονικά όταν αφαιρούμε ζωές από δίδυμες ή τρίδυμες κυήσεις (6).

Θα μπορούσε λοιπόν να μην υπάρχει δημιουργία, αποθήκευση και υπερεμφύτευση τόσων πολλών εμβρύων; Η καθηγήτρια της Νομικής του Χάρβαρντ, Mary Ziegler, εξηγεί αυτό που δεν λένε οι κλινικές γονιμότητας: «Οι πιθανότητες για έναν επιτυχημένο κύκλο εξωσωματικής γονιμοποίησης δεν είναι τόσο υψηλές, επομένως οι γιατροί συχνά εμφυτεύουν πολλαπλά έμβρυα για να μεγιστοποιήσουν τις πιθανότητες να ολοκληρωθεί τουλάχιστον μία εγκυμοσύνη». ⁽⁷⁾ Αποτέλεσμα: οι τυπικές διαδικασίες λειτουργίας της κλινικής γονιμότητας - συμπεριλαμβανομένης της απόρριψης ανεπιθύμητων εμβρύων και της άμβλωσης λόγω ποιοτικού και ποσοτικού ελέγχου – σημαίνουν πρακτικά ότι μόνο το 7 % του συνόλου των παιδιών που δημιουργήθηκαν στο εργαστήριο γεννιούνται ζωντανά, (σύμφωνα με παλαιότερη αναφορά).⁽⁸⁾

Για τα τυχερά έμβρυα που προχώρησαν σε εμφύτευση και απέφυγαν την «επιλεκτική μείωση», το μέσο ποσοστό ζώντων γεννήσεων μεταξύ των γυναικών ηλικίας 35-37 ετών (που χρησιμοποίησαν τα δικά τους ωάρια) είναι 42,8%. Οι γυναίκες ηλικίας 38-40 ετών που χρησιμοποιούν εξωσωματική γονιμοποίηση έχουν ποσοστό ζώντων γεννήσεων 35,5%. ⁽³⁾

Με ένα κύκλο εξωσωματικής γονιμοποίησης, λιγότερο από το 30% των γυναικών γεννούν ζωντανά παιδιά ενώ το ποσοστό επιτυχίας είναι 45% μετά από τρεις πλήρεις κύκλους εξωσωματικής γονιμοποίησης. Τα δύο τρίτα των ασθενών θα έχουν επιτυχία μετά από έξι ή περισσότερους κύκλους. ⁽³⁾ Πόσες μικρές ζωές χάνονται κατά τη διαδικασία της εμβρυομεταφοράς που περιλαμβάνει τόσους ελέγχους και τόσες απορρίψεις….

Τί συμβαίνει με τα έμβρυα που δεν έχουν την τύχη να είναι μέσα στο 7% που γεννήθηκαν ζωντανά, ούτε ανάμεσα στα αδέρφια τους που τουλάχιστον πέθαναν στην κοιλιά της μητέρας τους; Αυτά πετιώνται, καταψύχονται επ' αόριστον, «δωρίζονται στην έρευνα» και γίνονται αντικείμενα πειραματισμού μέχρι θανάτου ή «δωρίζονται» σε άλλους ενήλικες⁽⁵⁾

Με λίγα λόγια: Τα αγέννητα παιδιά της εξωσωματικής γονιμοποίησης δημιουργούνται σαν προϊόντα εργαστηρίου, υφίστανται γενετικούς σχεδιασμούς, ελέγχονται και απορρίπτονται χωρίς συναίσθηση ότι πρόκειται για ανθρώπινες έμψυχες υπάρξεις με αιώνια προοπτική και συχνά χρησιμοποιούνται ως ανταλλακτικά ή άνθρωποι μιας χρήσης τόσο στο εργαστήριο όσο και μέσα στη μήτρα. Τα επαγγελλόμενα δε θετικά αποτελέσματα είναι περιορισμένα και αμφίβολα.

Μετά από όσα αναφέρθηκαν είναι κατανοητό γιατί αυτή η μεθοδολογία που υπόσχεται -ακόμη περισσότερο τώρα - να φέρει στο κόσμο παιδιά, δεν σέβεται την ανθρώπινη ζωή. Το ότι θα αναπτυχθεί με το νέο νομοσχέδιο ⁽²⁾ ο «αναπαραγωγικός τουρισμός» και μια γυναίκα 55 ετών θα κάνει παιδί….., το ότι οι νέοι θα αναβάλλουν με άνεση την δική τους τεκνογονία ή θα «διευκολύνουν τη τεκνογονία άλλων» μέσω μελλοντικής χρήσης του γενετικού τους υλικού… Όλα αυτά δεν έχουν καμία αξία και σημασία όταν το τίμημα είναι ο θάνατος ενός άγνωστου τεράστιου αριθμού αγέννητων παιδιών.

_____________________

Παραπομπές:

Σελίδες

Δευτέρα, Ιουλίου 04, 2022

Εργαστήρια γονιμότητας. Σκέφθηκε κανείς τα χαμένα μωρά;