Από το προσωπικό αρχείο της Jordyn Glaser
"Μια ανθρώπινη ζωή, σε κάθε στάδιο ανάπτυξης, έχει απέραντη αξία και αξίζει πάντα να παλεύεις για αυτήν! Απλά ρωτήστε τον γιο μας."
Από Jordyn Glaser
Η πρώτη φωτογραφία
Ο σύζυγός μου Μπράιαν και εγώ ήμασταν 24 ετών και ήμασταν ευτυχισμένα παντρεμένοι για τρία χρόνια όταν μάθαμε ότι ήμουν έγκυος στο πρώτο μας παιδί. Εγώ γεννήθηκα με πολλαπλές συγγενείς καρδιακές ανωμαλίες και παρόλο που ο καρδιολόγος μου έκρινε πως μπορώ να μείνω έγκυος χωρίς να έχω κάποιο θέμα με την καρδιά, μας παρέπεμψαν σε σχετικό εξειδικευμένο νοσοκομείο για τον υπέρηχο 13 εβδομάδων.
Πήγαμε οδικός στο νοσοκομείο και όταν φτάσαμε περιμέναμε με αγωνία στο δωμάτιο αναμονής για να φωνάξουν το όνομά μου. Ανυπομονούσα να δω το μωρό μας για πρώτη φορά και ενθουσιαζόμουννστη σκέψη ότι θα φύγω από το νοσοκομείο με μια φωτογραφία υπερήχου και πόσο συναρπαστικό θα είναι όταν το ανακοινώσουμε σε φίλους και συγγενείς.
Όταν επιτέλους ήρθε η σειρά μου, ακολούθησα τον τεχνικό στον μπεζ διάδρομο και έβαλα απαλά το χέρι μου στο στομάχι μου. Δεν ήμουν σίγουρη αν ανακατευόταν από την ένταση ή απλώς ήταν τα συνήθη συμπτώματα του πρώτου τριμήνου.
Ο Μπράιαν με κράτησε από το χέρι καθώς ξάπλωσα στην καρέκλα της εξέτασης και ο τεχνικός έστρεψε το βλέμμα του στην ασαφή ασπρόμαυρη εικόνα στη μικρή του οθόνη. Και ξαφνικά.. το είδα! ήταν εκεί—το μωρό μας. Ακόμη και με τα ανεκπαίδευτα μάτια μου, μπορούσα να διακρίνω καθαρά το κεφαλάκι και το μικροσκοπικό του σώμα, δύο μικρά χεράκια, ποδαράκια, παλάμες και πατουσίτσες. Ο γιός μας! Υπήρχε εκεί και ήταν αλήθεια!
Όλη την ώρα κάναμε ερωτήσεις και απολαμβάναμε την ιδέα ότι θα γίνουμε γονείς για πρώτη φορά. Αλλά όταν ο τεχνικός τελείωσε τις εξετάσεις και άναψε τα φώτα, είδα το πρόσωπό του καθαρά για πρώτη φορά.
Κάτι δεν πήγαινε καλά.
Είπε, «Θα φωνάξω το γιατρό να μιλήσει μαζί σας». Και μετά έφυγε.
Δύσκολο αλλά όχι λάθος
«Έχετε ακούσει ποτέ τον όρο γαστροσχιστία;» Η γιατρός μπήκε και ρώτησε κατευθείαν εμένα και τον Μπράιαν. Άθελά μου, θυμήθηκα ένα επεισόδιο της σειράς "Grey’s Anatomy" και αμέσως κατάλαβα ότι αυτό δεν ήταν ενθαρρυντικό σημάδι.
«Η γαστροσχίαση είναι ένα σπάνιο μη γενετικό ελάττωμα στο οποίο τα έντερα και άλλα όργανα του εμβρύου αναπτύσσονται στο εξωτερικό του σώματος». Έκανε μια σύντομη παύση και μετά συνέχισε, γιατί γι' αυτήν ήταν απλώς μια ακόμη συνηθισμένη μέρα στο γραφείο. «Αυτό δεν είναι το μόνο πρόβλημα, όμως. Με την καρδιακή σας πάθηση, είναι πιθανό η βαλβίδα της καρδιάς σας να μην είναι αρκετά δυνατή και να σκάσει ανά πάσα στιγμή. Και με τα δύο αυτά σημαντικά προβλήματα, σας συμβουλεύω να κάνετε έκτρωση πριν φύγετε από εδώ σήμερα.»
Ο κόσμος γύρω μου άρχισε να θολώνει καθώς καθόμουν αμίλητη πάνω στο τσακισμένο χαρτί, με τη φωτογραφία του γιου μας. Ένιωσα τον Μπράιαν να στέκεται κοντά μου και να απλώνει το χέρι για να μου προσφέρει παρηγοριά.
«Οχι.» Είπα κοφτά. Στη συνέχεια, σήκωσα το κεφάλι και κοιτόντας τη γιατρό στα μάτια είπα ξανά και σταθερά «Όχι». Μέσα στην αγανάκτησή της, η γιατρός γύρισε και κοιτόντας τον Μπράιαν είπε, «Θα διαλέξεις αυτό το έμβρυο πάνω από τη ζωή της γυναίκας σου;» Πέταξε έτσι τις λέξεις, που έμοιζαν περισσότερο σαν κατηγορία παρά σαν ερώτηση.
Πήγα σπίτι εκείνη την ημέρα και έβαλα τον υπέρηχο του γιου μου στο ψυγείο όπως τo είχα ονειρευτεί. Αλλά από φόβο, έβαλα και έναν επιπλέον μαγνήτη πάνω στο τμήμα της εικόνας όπου υπήρχε η τρομακτική διάγνωση. Την επόμενη εβδομάδα, ο Μπράιαν κι εγώ κάναμε συζητήσεις που δεν περιμένεις ποτέ να κάνεις στα είκοσί σου. Πώς προετοιμάζεσαι να πεθάνεις;
Αν και η καταιγίδα μαινόταν στην καρδιά και το κεφάλι μου, ποτέ δεν αμφέβαλα για την απόφασή μας να φύγουμε από το νοσοκομείο εκείνη την ημέρα. Ήξερα ότι το ταξίδι θα ήταν δύσκολο και δυνητικά σπαρακτικό, αλλά δεν ήταν λάθος. Ήξερα ότι δεν ήταν επιλογή μας να αποφασίσουμε ποιανού η ζωή ήταν πιο πολύτιμη. Δεν ήταν στο χέρι μας να αποφασίσουμε πώς και πότε κάποιος από τους δύο θα έφευγε από αυτόν τον κόσμο. Μπορεί να μην έχω κατανοήσει πλήρως το σχέδιο του Θεού, αλλά μπορώ να πιστεύω ότι δεν Κάνει λάθη. Μερικές φορές πίστη σημαίνει απλώς να κάνεις το πρώτο βήμα και μετά το επόμενο...
Από το προσωπικό αρχείο της Jordyn Glaser
Απέραντη Αξία
Τους επόμενους πέντε μήνες, παλέψαμε σκληρά για τον γιο μας. Βρήκαμε έναν νέο γιατρό που ήταν πρόθυμος να συνεργαστεί μαζί μας και πήγαινα σε τρία ραντεβού την εβδομάδα για υπερήχους, παρακολούθηση εμβρύου και καρδιακό έλεγχο. Τον Νοέμβριο του 2009, ο γιος μας Ντέιβις ήρθε στον κόσμο. Μετά από άμεση χειρουργική επέμβαση και αρκετό χρονικό διάστημα στη ΜΕΘ, πήγε στο σπίτι σαν ένα χαρούμενο μωρό με φραουλένια μαλλιά και μεγάλα, σκούρα καστανά μάτια. Για μήνες μετά τον τοκετό συνέχισα και εγώ να κάνω καρδιολογικές εξετάσεις. Τελικά, οι γιατροί κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι η καρδιά μου ήταν στην πραγματικότητα αρκετά δυνατή για εγκυμοσύνη: Η γιατρός είχε κάνει λάθος.
Έχουν περάσει δεκαέξι χρόνια από τότε που φύγαμε από αυτό το πρώτο ραντεβού.
Έχω ακόμα τη φωτογραφία με τον υπέρηχο, αλλά τώρα έχω και επιπλέον φωτογραφίες από το πρώτο πάρτι γενεθλίων του Ντέιβις, την πρώτη του μέρα στο σχολείο, το πρώτο του χαμένο δόντι, το πρώτο του γύψο και την πρώτη φορά που οδήγησε αυτοκίνητο — ένα εκατομμύριο μικρές στιγμές που κορυφώνονται σε μια παρουσίαση μιας ζωής.
Το τρελό κομμάτι της ιστορίας μας δεν είναι η σπάνια διάγνωση ή ακόμα και το λάθος της γιατρού. Το τρελό στην ιστορία μας είναι ότι η κουλτούρα προσπάθησε να μας πείσει ότι το μωρό στην πρώτη ασπρόμαυρη φωτογραφία είχε λιγότερη αξία από ό,τι στις φωτογραφίες που ακολούθησαν.
Αυτό είναι ψέμα.
Μια ζωή σε κάθε στάδιο ανάπτυξης έχει άπειρη αξία και αξίζει πάντα να παλεύεις γι' αυτήν.
Απλά ρωτήστε τον γιο μας.
LifeNews Note: This column originally appeared at Oregon Right to Life.
Πηγή: LifeNews
